Bazen hizmetimiz adına yüklendiğimiz işlerden dolayı öylesine bunalıyoruz ki noktalansın şu hayat, ölümün kollarında..’ diyesimiz geliyor. Fakat birden emanetin, O’nun olduğu inancı ile irkiliyor ve bu düşünceyi büyük bir saygısızlık olarak görüyoruz. Evet, emanet O’nun olunca artık sen O’na karışamazsın. İsterse seni zincire vurmuş olsun. ‘Of’ bile demeden ve darılmanın en küçüğünü bile göstermeden dayanmak zorundasın.

Bu düşüncenin, insanın rûhunda kök salması biraz marifet-i Sani’ ve muhabbet-i Sani’ ile bütünleşmeye bağlı. Öyleyse bizler, tevhid akidesinin gereği olarak daima O’nu düşünmeli, O’nu duymalı ve O’nu söylemeliyiz.