Bir zaman, zâti varlık iddiasında bulunan bazı kimselere şöyle demiştim: Sizde bulunan Cenab-ı Hakk’a âit şeyleri bir tarafa bırakın gelin, sizinle varlık mes’elesini öyle tartışalım: Siz nesiniz ve neye maliksiniz? Tartışalım diyorum ama, tartışamayacağımız da muhakkak; zira ortada muhatap olma adına hiçbir şey kalmıyor ki…

Evet, kendine âit yönüyle insanın bütün sermayesi sadece koca bir hiçten ibarettir. Ve işte, bu itirafın vicdanda duyulmasıdır ki, insanı gerçek varlığa erdirir. Böylece o âdetâ sultan bir kul’ haline gelir.

Evet, hiçliğimizi kabul, bizim en bereketli yanımız ve en tükenmez sermayemizdir…