BAHAR TÜRKÜSÜ
Mevsim gelince bir bakarsın nevbahâr olur;
Bin bir râyiha ile soluklanır çiçekler,
Ağaçlar semâa kalkar, üfülder hep rüzgâr,
Ölümün ümitle gülümsediği bu yerde,
Bu perdeyi aşan ruh Sonsuz’la bütünleşir,
Artık çok sarp görünse de yollar ötelere,
Ufuklar daralsa, dünya sıksa da insanı,
Arayanlar bulur bununla sonsuz sükûnu,
Bir başka türlü bâdeyle mahmurlaşan gözler,
Ölürken de bunlar tohumlar gibi ölürler..