GÖNLÜMÜN VİRDİ

Yıllarca boşalıp doldum,Her şeyi özümde buldum.Karanlıktan hep korkardım,Işığa erdim kurtuldum.

Ya şimdi neden korkayım,Çelikten gerilmiş yayım,Hem bugün hem de ferdâyım,“Hû” deyip O’nunla doldum…

Ayrı düşen titrer elbet,Şundan-bundan bekler himmet.Bense boynumda bir kement,O’na bağlanıp doğruldum.

Azrâil kiminin derdi,Korkar ölümden en merdi,O benim gönlümün virdi,Şimdi onunla yâr oldum.

Korktuğum olmuştu önce,Dünya gönlüme düşünce,O’nu yokluğa gömünce,Kendimde kendimi buldum.

Özünden geçmeyen bilmez,Beden insanı dirilmez,Ölmeden ölenler ölmez!Ölüp kendimden kurtuldum.

Kâh düşerek, kâh kalkarak,Yürüdüm hep ağlayarak,Çaylar gibi çağlayarak,Ümidim o ki, duruldum..!