MEDİNE’NİN GÜLÜ
Andım yine Sen’i her şey yâdımdan silindi,
Keşke hep aşkınla oturup aşkınla kalksam,
Bir bilsem, vuslata ne zaman ferman gelecek?.
Kalbim bir güvercin gibi titrerken adından,
Ey kupkuru çölleri Cennet’e çeviren Gül;
Mecnun gibi arkanda koşan kulun olayım,
Aklım uzakta kaldığı günleri saymakta,
Son demde hiç olmazsa gurûbum tulû olsun,