İNSANLIĞIN EFENDİSİ

Yine hicranla Sen’i andı gönül, Tende cânım, ruh-u revânım Cânân.Andıkça hasretlere yandı gönül;Ne olur kıl artık vuslata şâyân.!

Seven ve ağlayan bir bîçâreyim, Kararsız, derbeder hep âvâreyim, Yıkılıp dökülmüş bir virâneyim; Hâl-i hazînim tam mevsim-i hazan..

Güller gülse de ağlıyor hep bülbül, Bir dert küpü sanki şimdi şu gönül; Bilmem mümkün mü bu hâle tahammül? Ruhumda âh u zâr, dilimde figân.

Yanıp kebap oldum, ümidim yıkma!İtâb et, ama, ağyâra bırakma!Vefasız bir kulum cürmüme bakma! Tavsîfe ne gerek, her şeyim ayân…

Bilirsin gayri imdat edecek yok;Gönlümü dertten âzâd edecek yok;Kıtmîr’i başka âbâd edecek yok, Hatırım virâne, gözlerim giryân…

Gel vur mızrabını kalbimi söylet!Vur ruhuma nağmelerini dinlet!Bu gönlüme geleceğini vâdet!Vâdet ki, kalmadı dizimde dermân..!