BİR KAŞIK İRFAN

Haberi yok çoğunun bu yaşanan dünyadan,Hezeyanla geçiyor sabahlar ve akşamlar.Seyrediyor varlığı sisli-paslı bir camdan,Dolaba bağlı yolda, yolunu kesmiş yollar…

Bir şey gördüm sanıyor, gördüğü sis ve duman,Zannınca yol alıyor, mesafeler ayarsız;Bir ömür boyu alıp satıyor hiç durmadan;Ama, kantarlar vefasız, kıstaslar vefasız…

Hakikate kapalı, rüyalarla avunur,Ölçer büyüklüğünü ikindi gölgesinde;Çukur yanında, düz yerdeki çalım ve gurur,Zannediyor kendini zirveler zirvesinde…

Âlemi hor görme, bencillik, kibir ve caka,Küçüklüğe emâre ne varsa hepsi onda.Ne halka yararlı bir işi var ne de Hakk’a;Bir pesbayağı ruh ki görünme sevdâsında.

Çehresine bakarsan kömür elenmiş gibi,Mânâsız bakışlarında Mecnunca gülüşler;Bir sarsıversen zavallıyı görünür dibi,Sırf bir aldatmaca o aydınca görünüşler.