Allah Rasûlü (sav), kendi başına kıldığı namazları alabildiğince uzun kılar, fakat cemaat içinde kısa ve vasat kıldırırdı. Başka hiçbir delil olmasa bile şu ihmali, Efendimiz’in Peygamber olduğuna delalet eder: Rabbisi ile baş başa kalınca o kadar derin bir irtibat halinde, fakat insanlar içinde insanlardan bir insan. Bu sadece peygamberliğin verdiği ciddiyet ve temkinden kaynaklanabilir.