HİCRAN VE ÜMİT

Yine hicran dolu günleri andım,Yıllar gözyaşına karışıp gitmiş.Ürperdim ve yerimde kalakaldım,Dostlar düşmanlarla barışıp gitmiş.

Yüzerken millet derin uykularda,Kaybolup gitti değerler ardarda…

Kan-ter var mâzinin şakaklarında,Demir bukağılar ayaklarında;Acı bir tebessüm dudaklarında;Ne kızıl bir ruhla çarpışıp gitmiş…

Ufukta hâlâ yer yer karanlıklar,Ama geceden sonra gündüzler var…

Hazan esmiş, bütün bağlar bozulmuş,Sararmış yapraklar, çiçekler solmuş,Yiğit ölmüş, küheylânı yorulmuş,Koca bir ifritle savaşıp gitmiş.

Dönüp gelse de o çok uzaklarda,Gözlerim hep hülyâlı şafaklarda…

Bir zamanlar parıldayan o tâçlar,Tâcdârlara sîne açan yamaçlar;Altın yamaçlarda zümrüt ağaçlar,Hicran kervanına ulaşıp gitmiş.

Kıvılcım var, o ürperten sönüşten,Kıvılcımda mesajlar var dönüşten…