Benim Hz. Muhammed’in (sav) huzuruna gitmeye çok iştiyakım vardı -halen de öyledir-. Fakat oralara gidebilecek maddî imkâna sahip değildim. Onun için hacca gidenlerle selam göndermekle yetiniyor ve bununla teselli olmaya çalışıyordum. Derken, Rabbim bir gün bana da nasip etti. Ravza-i Mutahhara’ya kavuştuğum andaki hislerimi ifade edecek kelime bulmak, onları dizip cümleler haline getirmek, -inanın- aradan bunca yıl geçmiş olmasına rağmen hâlâ çok zor. Bazen orada, Mehmed Akif’in Safahat’ında bahsettiği Sudanlı gibi niçin ölmediğime hep hayıflanmışımdır.

Fakat, oralarda bulunma, daima o mukaddes mekânların mukaddes atmosferi içinde hayat sürme, bana göre mücerred bir mücaveret ve şahsî kemâlâttan ibaret.. oysa ki bugün istihdama uymak ve gelip burada hizmet etmek önemlidir. Bu itibarla orada bulunduğum zaman bile beni Türkiye’ye bağlayan evlad ü iyal, çoluk-çocuk, ticaret vs.. olmamasına rağmen, her halde içimdeki Türkiye iştiyakı, Türkiye’de hizmet heyecanı beni yeniden buralara çekti, getirdi. Evet hizmette istihdam çok önemlidir. Ve dilerim, Allah bizi helâları temizlemede bile kullansa, bu ülkede imâna, Kur’ân’a hadim kılsın.!