NA’T – 2

İsyanla âlûde bir mücrim-i âvareyim,Cenâb-ı risâlet-penâha geldim ben fakir.

Derd-i isyanla tepeden tırnağa yâreyim,Bir kıpkızıl dertten emane geldim ben fakir.

Yandıkça yandım hasretiyle dilde dildârın,Vuslat deyip bir ulu şâhe geldim ben fakir.

Göster keremin dîdelerim kan ile doldu,Göster ki bir yüce Dergâh’e geldim ben fakir.Yüz sürüp hâk-i pâye, sarıldım dâmenine,Derde dermân cihan-penâhe geldim ben fakir.

Yandı derûnum el-emân ve hûn oldu sînem,Herkes bab-ı kusad şâhe geldim ben fakir.

Kurtar kayd-ı sivâdan aç artık nikâbını,Katında bir nîm-u nigâhe geldim ben fakir.

Dehre sor efgânımı, sînemdeki âhımı,Ey hicranda penâhım râhe geldim ben fakir!

Aradım yıllar boyu, dolaştım vâdi vâdi,Her şey bir hayalmiş, dergâhe geldim ben fakir.