ZULM İLE ÂBÂD OLANLAR

Her yanda zulme göre bir nizam kuruluyor,Ard arda baskılar hep ufkumuzu yalıyor.

İşler yapılıyor ki sığmaz insânî hisse,Her fezîâ düşürüyor yığınları ye’se.

Bir şirzime-i kalîl ki duyguları batak,Bunlarca gaye sadece hayvanca yaşamak…

Yok bir ölçü ve kıstas, hemen hepsi serâzâd,Zulm ile oturup kalkıyor, zulm ile âbâd..

Onlar kımıldayınca birden hayat duruyor,Izdırabı gelip tâ sînelere vuruyor.

O anda kapanıyor tüm yollar sahillere,Yelken-kürek karışıyor bütünü sellere.

Derken dayanıyor arşa efgânı mâsumun,Libâsı kefen oluyor zavallı merhûmun.

İş bitti sanmayın, kopuyor işte kıyamet,İşte sahildeki çocuk bekliyor sıyânet.

İşte gözleri yaş yerine kan döken biri!Ve işte yığınlar, ağlıyor civânı, pîri!

Onlar yükselen feryadı ney gibi dinliyor,Onlar gülüp eğleniyor, inleyenler inliyor.

Hep köpürüp durdular tıpkı Cehennem misal,Lânetle anacak onları binlerce masal…